Πίσω από την επιθυμία για ένα μανικιούρ, κρύβεται μια βαθύτερη ανάγκη της μαμάς

Ας ξεκινήσω με μια εξομολόγηση: τρώω τα νύχια μου. Πάντα το έκανα. Δεν είχα ποτέ τεχνητά και μπορώ να μετρήσω στα δάχτυλα του ενός χεριού πόσες φορές έχω κάνει πραγματικό μανικιούρ .

Τα περιποιημένα νύχια απλώς δεν ήταν στις προτεραιότητές μου για αρκετά χρόνια.

Αλλά τελευταία; Δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι να κάνω τα νύχια μου.

Παντού γύρω μου- σε συναντήσεις στη δουλειά, στο σούπερ μάρκετ, στον παιδικό - βλέπω τέλεια, γυαλιστερά, χρωματιστά νύχια να χτυπούν τα πλήκτρα ή να μαζεύουν ψίχουλα από το πάτωμα. Ενώ εγώ έχω χέρια που θυμίζουν μαθητή γυμνασίου: φαγωμένα πετσάκια και σημάδια που μαρτυρούν ότι δεν περιποιούμαι σχεδόν ποτέ τα νύχια μου.

Και ξέρετε ποιο είναι το παράδοξο: Δεν θέλω στην πραγματικότητα φανταχτερά νύχια. Δεν με νοιάζει ιδιαίτερα πώς φαίνονται, και σίγουρα δεν θέλω να ξοδεύω 50 δολάρια από τον περιορισμένο μου προϋπολογισμό κάθε λίγες εβδομάδες για να τα φτιάχνω.

Celebrity manicure: Πάρτε ιδέες από τις διάσημες Ελληνίδες μαμάδες

Τότε γιατί αυτή η εμμονή;

Δεν είναι για τα νύχια.
Είναι για τον χρόνο.

Δύο ώρες (περίπου) σε μια καρέκλα για να σε περιποιούνται; Ακούγεται σχεδόν μαγικό. Δεν πρόκειται για το μανικιούρ, το ξαναλέω αλλά για την άδεια. Άδεια να σταματήσω. Να καθίσω. Να μην κάνω τίποτα, ενώ κάποιος άλλος φροντίζει εμένα για μια φορά.

Και το ειρωνικό; Πρόσφατα σταμάτησα να τρώω τα νύχια μου. Χωρίς βοήθεια. Άρχισα απλώς να τα βάφω στο σπίτι με ό,τι βερνίκι βρήκα κάτω από τον νιπτήρα του μπάνιου. Ναι, ξεφλουδίζει από τη δεύτερη μέρα αλλά οκ. Είναι μια μικρή, πράξη φροντίδας του εαυτού μου που δεν απαιτεί ούτε προϋπολογισμό ούτε προγραμματισμό.

Κι όμως, η σκέψη αυτού του ραντεβού για τα νύχια παραμένει. Συνεχίζω να αναρωτιέμαι: είναι αυτή μια υποσυνείδητη κραυγή βοήθειας από μια γυναίκα που απεγνωσμένα χρειάζεται δύο ώρες μόνη της σε μια καρέκλα που κάποιος να της λέει κομπλιμέντα για τα πετσάκια της;

Ίσως.

Ίσως όταν το blog μου απογειωθεί και έχω παθητικό εισόδημα (αφήστε με να ονειρεύομαι), να γίνω η γυναίκα που βρίσκει χρόνο για φροντίδα του εαυτού της αντί να κρύβεται στο μπάνιο με ένα σνακ για να πάρει μια ανάσα.

Αλλά τώρα; Αν δεν μπορώ να βρω ούτε δύο ώρες την εβδομάδα για τον εαυτό μου, κάτι πάει στραβά. Δεν είναι πολυτέλεια. Είναι καμπανάκι κινδύνου. Κάθε μαμά αξίζει δύο ώρες. Δεν ζητάμε ένα σαββατοκύριακο spa- μόνο λίγο χώρο για να υπάρχουμε έξω από τον ρόλο της «μαμάς».

Πέντε τρόποι για να σταματήσετε να τρώτε τα νύχια σας

Θυμάμαι τα «προ κρίσης» χρόνια, όταν ο προσωπικός χρόνος δεν ήταν κάτι που έπρεπε να κερδίσω ή να διαπραγματευτώ. Μπορούσα να κάθομαι στο αυτοκίνητο με απόλυτη σιγή απλώς και μόνο επειδή το ήθελα. Δύο ώρες δεν ήταν φαντασία. Ήταν μια Τρίτη.

Τώρα, ο ελεύθερος χρόνος είναι σαν μονόκερος- σπάνιος, όμορφος και εξαφανίζεται πριν καν τον αγγίξεις.

Και ας μιλήσουμε για τις τύψεις.

Είμαι full-time μαμά. Και ενώ λατρεύω τον οικογενειακό μας χρόνο- και έχω έναν καταπληκτικό, δραστήριο σύντροφο - κουβαλάω αυτή την άρρητη πίεση ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιώ εκείνον τον χρόνο για τον εαυτό μου. Δεν είναι ότι δεν μου το επιτρέπουν. Είναι ότι δεν το ζητάω. Σαν να πρέπει να το δικαιολογήσω. Σαν να πρέπει να είναι «παραγωγικός» ο χρόνος μου για να έχει αξία.

Ακόμη κι όταν έχω χρόνο μόνη μου, συνήθως τον περνάω κάνοντας δουλειές ή ψώνια Ναι, τα ψώνια χωρίς τα παιδιά είναι πιο εύκολα αλλά δεν είναι και ξεκούραστα. Είναι απλώς πιο ήσυχο mutlitasking.

Αυτό που χρειάζομαι- αυτό που νομίζω ότι χρειαζόμαστε τόσες πολλές από εμάς- δεν είναι περισσότερος χρόνος για να τσεκάρουμε λίστες. Είναι χρόνος για να ξαναβρούμε το κομμάτι του εαυτού μας που δεν κρατάει σνακ ή προγράμματα. Που θυμάται πώς είναι απλά να υπάρχεις.

Ως δασκάλα, ξέρω ότι μπαίνω στην ευλογημένη περίοδο που λέγεται καλοκαιρινές διακοπές. Και παρόλο που αυτό δεν σημαίνει απεριόριστες μέρες χωρίς παιδιά (τα παιδιά μου πάνε παιδικό μόνο δύο μέρες τη βδομάδα), σημαίνει ότι ίσως- ίσως - έχω το σπίτι μόνη μου για δύο ολόκληρες μέρες.

Πέρυσι, χρησιμοποίησα αυτόν τον χρόνο για να καθαρίσω το σπίτι δυνατά με μουσική, να κάνω μοναχικές ποδηλατάδες και να ξεμπερδέψω με τη λίστα υποχρεώσεων μέσα σε ευλογημένη ησυχία. Κάποιες φορές, ο σύζυγός μου έπαιρνε «άδεια» κι ερχόταν μαζί, και νιώθαμε λες και θυμόμασταν ποιοι ήμασταν πριν τα παιδιά και το χάος.

Φέτος, προσπαθώ κάτι διαφορετικό. Κάνω σχέδιο- όχι μόνο για καλοκαιρινή φροντίδα του εαυτού μου, αλλά για να τη διατηρήσω όλο τον χρόνο. Τελείωσα με το να περιμένω να «ηρεμήσει η ζωή» για να μου επιτραπεί να ξεκουραστώ.

Και ναι, ίσως τελικά κλείσω εκείνο το ραντεβού για τα νύχια. Όχι επειδή θέλω φανταχτερά νύχια, αλλά επειδή θέλω την παύση. Τον χώρο. Το μήνυμα προς τον εαυτό μου ότι δικαιούμαι να καθίσω και να κάνω κάτι που δεν εξυπηρετεί κανέναν άλλον πέρα από μένα.

Γιατί να η αλήθεια:

Δεν ήταν ποτέ για τα νύχια.
Ήταν πάντα για τον χρόνο.